Als sinds 2013 maken we jaarlijks een inspectiereis naar Tanzania. We bezoeken dan bekende en nieuwe accommodaties, horen van de partners hoe het reilt en zeilt, proberen activiteiten zelf uit en komen iedere keer weer met een schat aan nieuwe inspiratie terug in Nederland.
In 2021 was het eind oktober weer zover. Het invullen van formulieren en het regelen van een PCR-test kost wat meer tijd maar als je een goede checklist hebt, blijkt dit toch ook wel mee te vallen. Maar liefst 4 weken de tijd om in ons geliefde Afrikaanse land rond te reizen, we kunnen niet wachten…
Met de rechtstreekse vlucht van KLM vanaf Amsterdam zijn we al 8 uur later in Tanzania. De aankomst op Kilimanjaro airport is erg prettig. We zitten achter in het vliegtuig en omdat we de weg weten zijn we in no-time in de aankomsthal. Een extra test hoeven we niet en met een stempel in het paspoort kunnen we naar buiten, de Afrikaanse lucht opsnuiven en wat fijn om weer op pad te gaan met onze vaste safari partner. We slapen deze nacht in een nieuwe lodge die door een Belgische dame wordt gerund. Wat een gastvrij fijn plekje en super dat we ook bij onze late aankomst nog een lekker soepje voorgeschoteld krijgen. Deze is alvast goedgekeurd voor nieuwe reizen.
Camp inspecties bij Lake Manyara
Heerlijk geslapen en wakker geworden met typische Afrikaanse geluiden van de natuur. Vanuit de veranda kijken we uit op een mooie tuin met kwetterende vogeltjes. Lekker om zo de dag te starten met een uitgebreid ontbijt. We worden opgehaald door Fay en onze persoonlijke kok Mr. Bean. De safari auto is al aardig gevuld met de camping equipment, maar met 2 personen achterin hebben we alsnog volop ruimte. Na wat alcoholische drankjes te hebben ingeslagen (voor het kamperen) en geslaagde pintransacties gaan we met een pak Tanzaniaanse shillings op pad. De koning te rijk, en zo voelen we ons ook weer, dat we hier weer mogen zijn. Op weg naar Lake Manyara zien we niet veel safari auto’s. Het is dor en heel droog. We horen dat er binnen 2 weken regen moet komen, anders moeten de Masaï met hun (magere) koeien en geiten gaan verkassen.
Na een lunch onderweg nemen we een kijkje bij een nieuw camp. Deze campsite ligt heel mooi op een berg met een waanzinnig uitzicht op de wijde omgeving. Het ziet er pico bello uit, heel verzorgd en schoon. Een mooie aanwinst voor kampeersafari’s. Er is zelfs een mooi zwembad naast een oeroude sfeervolle baobab boom.
Lake Manyara is groter dan we het ooit hebben gezien. Na nog wat lodges in de buurt bezocht te hebben gaan we naar de plek waar we vandaag overnachten. We zijn uitgenodigd om een prachtige nieuwe lodge zelf uit te proberen. Deze luxe lodge ligt direct aan het Manyara meer met een adembenemend uitzicht. Wat is dit genieten van onze villa met eigen plunge pool, buitendouche en heerlijk eten! ’s Avond bij het kampvuur ontmoeten we de Nederlandse architect die deze lodge heeft ontworpen en horen hij dit project heeft aangepakt. Natuurlijke materialen, goed nagedacht over de plaatsing van de huizen en mét behoud van de natuurlijke elementen zoals de oude baobab bomen. Het resultaat mag er zijn!
Een alternatieve route van Lake Manyara naar Mwanza
De volgende dag hebben we een lange rit af te leggen: van Manyara naar Mwanza. We nemen niet de noordelijke safari route door de Serengeti maar testen vandaag een alternatieve route. Het is een stoffige gravelweg, urenlang door het gebied van Lake Eyasi waar de Datoga stam woont. Een desolaat landschap en voor de stammen die er wonen is het een moeilijk leven. Om aan water te komen moeten ze een gat graven in een zandrivier. Dan met een emmertje kilometers lopen door de brandende zon in een stoffige omgeving terug naar je kraal. Ver weg van de bewoonde wereld. Maar als je toevallig daar geboren bent, weet je misschien gewoon niet beter. En is het leven simpel en eenvoudig, en zijn ze daar gewoon gelukkig.
Het laatste stuk van de route van vandaag gaat over asfalt en zo komen we rond 18.00 uur aan bij Lake Victoria, het grootste zoetwatermeer van Afrika (zo groot als Nederland en België samen). Morgen gaan we met de boot naar het kleinste national park van Tanzania, een eilandje op het meer.
Het kleinste national park van Tanzania: Saanane
Het was vanochtend een heerlijk Tanzaniaans gebeuren om de betaling van de parkfees te regelen. Het werd uiterst serieus genomen door het hoofd van het Tanapa-kantoor hier. (Tanapa= Tanzanian National Park authorities). Wie schrijft, die blijft lijkt hier het motto te zijn want we moeten ons minstens 3x registreren. Omdat ze erg blij zijn met buitenlandse bezoekers moet er ook een foto worden gemaakt van ons bezoek.
Wat moeten we zeggen over national park Saanane? Leuk is dat je er met een bootje naar toe gaat en ook hebben er zeker lekker gewandeld. Ook het uitzicht vanuit het hoogste punt van het eiland op het Victoria meer was zeer de moeite waard. En we waren verrast door de vele kleurrijke vogels. De gids die ons rondleid was heel enthousiast een zeer zeldzaam exemplaar te spotten. De naam ben ik helaas al weer vergeten. Naast veel vogels zijn er ook zebra’s en gnoes, antilopen en hyraxs op dit eiland te vinden. Toch geeft dit kleine eiland ons niet echt het idee dat we in een uniek national park zijn. Daarvoor is het wat ons betreft toch té gecultiveerd.
Tilapia hotel ligt direct aan het Victoria meer en hier maken we graag gebruik maken van de -voorlopig laatste- luxe. Een warme douche met fijne schone handdoeken, en slapen in een breed bed met een dikke zachte matras. De komende 9 dagen gaan we kamperen in een aantal nieuwe national parks. Met vermoedelijk basic voorzieningen maar dat blijft nog even afwachten. En wat leuk, een suprise van de manager: een wijntje en vers fruit.
Van Mwanza naar Burigi-Chato np
Weer een lekker ontbijtje met veel vers fruit vanochtend. Om 8 uur zaten we in de safari auto en reden we -om de weg wat te verkorten- naar een veerboot. Lake Victoria heeft nogal wat verschillende uitsteeksels. Overigens was naast de veerboot een brug in aanbouw. De 2e langste brug van Afrika gaat dit worden. Werk in uitvoering, de infrastructuur in Tanzania wordt steeds beter. De route die we hebben afgelegd vandaag werd steeds groener, heuvelachtiger en mooier. En ook steeds minder bevolkt. Geweldige vergezichten en een diversiteit aan bomen. Zelfs stukken met naaldbomen. De grond is hier vruchtbaar, de bananen en gewassen tierig welig bij de huisjes die steeds minder voorkomen. Je ziet vrouwen kilometers ver lopen met grote emmers op hun hoofd en mannen met enorme takkebossen op hun fiets.
Burugi-Chato is zo nieuw dat de public campsite nog niet gereed is. Na wat heen en weer gebel en overleg mogen wij bij de rangerspost kamperen. Onze tent wordt (in het donker) eersterangs opgezet. Onder een boom met lake view! Onderweg de eerste gamedrive, het dakje eraf. We zien zebra’s, elanden, heel veel impala’s en zelfs zeldzame roan antilopen.
Burigi Chato: een prachtig nieuw national park
De wekker ging vroeg, het was nog donker. Maar dat duurde niet lang meer, de vogeltjes begonnen te fluiten en wat geweldig om met dit uitzicht wakker te worden. Wel veel wildlife gezien vandaag, maar het is nog geen eenvoudige opgave om foto’s te maken. Want voor je het weet zijn ze al weer weg.
De tweede dag in dit ongelooflijk mooie groene park een ochtend- en middag gamedrive gemaakt. Mr. Bean zorgt voor lekkere ontbijtjes, een hot lunch én diner. Het is heel smaakvol. Knap onder de omstandigheden (klein keukentje wat hij hier mag gebruiken en koken op een houtvuurtje). Dit national park kan ik eigenlijk niet vergelijken met enig ander park in Tanzania. De routes langs het meer zijn waanzinnig mooi. De heuvels, dichte bos gedeeltes, enorm afwisselende vegetatie maakt dat je je ogen uit blijft kijken. Op sommige stukken zit veel wildlife, over het algemeen wel schuw. Geen wonder want voorheen was dit een hunting area. Het zal nog wel even duren voordat de wilde dieren dichterbij durven te komen.
Zolang we hier zijn, hebben we geen andere safari-auto’s gezien. Wat dat betreft is het een echte ontdekkingsreis. Dat geldt ook zeker voor de wegen waar we over rijden. Hier moet je echt een goede chauffeur zijn. De wegen zijn snel weer dichtgegroeid als er nauwelijks auto’s over komen. Dus we manoeuvreren overal tussendoor en ontwijken de diepe gaten en obstakels die er liggen. Op zulke momenten ben je erg blij met een chauffeur die de safari auto perfect onder controle heeft. Het blijft voor mij een raadsel hoe je dan ook nog ondertussen wilde dieren kunt spotten.
De andere weken van de ontdekkingsreis lees je hier:
Wij zijn aangesloten bij GGTO garantiefonds
